நான் நடுத்தர குடும்பத்தில் பிறந்த பெண். எங்கள் பெற்றோர் எந்த குறையும் இல்லாமல் அவசியமான தேவையான அனைத்தையும் தந்து வளர்த்தார்கள். அப்பா மாத வருமானத்தில் எங்களின் படிப்பு, குடும்ப தேவை , வீட்டு வாடகை, ஊருக்கு தேவையான செலவுஅனைத்தும் அடங்கும். புத்தாடை என்பது இப்பொழுது போல் நீனைத்தால் எடுக்க முடியாது. வருடத்திற்கு இரண்டு முறை தான் அதுவும் ஒன்று பிறந்தநாளிற்கு மற்றொண்டு தீபத்திருநாள் தீபாவளி அன்று. அப்பா அம்மா சென்று எடுத்து வருவார்கள். அவர்கள் எடுத்து வரும் ஆடைகள் எல்லாம் மிகவும் அழகாக, நேர்த்தியாக மற்றும் புதுமையாக இருக்கும்.
பெற்றோர்கள் எங்களை (நான் மற்றும் சகோதரர்களும்) பள்ளிக்கு சென்ற பின் கடைக்கு புத்தாடை எடுக்க செல்வார்கள் . அல்லது பள்ளியில் இருந்து வந்தவுடன் எங்களுக்கு தேவையான் உணவுகளை தந்தபின் வீட்டில் பூட்டிவிட்டு செல்வர்கள். மறக்காமல் சாவியை தந்துவிட்டு செல்வர்கள். தேவைபட்டால் திறந்துகொள்ள . வீட்டில் பெரிய ஜன்னல் உண்டு அதில் கால்களை தொங்கவிட்டுக்கொண்டு கதை பேசுவோம். அவர்கள் என்ன ஆடை எடுத்து வருவார்கள் என்ற ஆவல் மிகவும் அதிகமாக இருக்கும்.
ரெடிமேட் அடிகள் துணி எடுத்து வரமாட்டார்கள் . துணி எடுத்து தைப்பது தான் வழக்கம். அந்த ஆடைகள் தைத்து வரும் வரை நிம்மதி இருக்காது. பலநேரம் என்னது ஆடை தைத்து வருவது மிகவும் தாமதமாகும். அம்மாவிடம் அழுது ஆர்பாட்டம் பண்ணுவேன் ஏன் அம்மா என்னக்கு மட்டும் இப்படி என்று.
மிகவும் மறக்க முடியாதது ஒருமுறை பிறந்தநாள் முன்னிட்டு மிடி தைக்க குடுத்தது இரவுவரை வரவில்லை. அம்மா விடம் எல்லா விதத்திலும் சண்டை போட்டுவிட்டு உன்னக்கு உன்னோட பையன் தான் முக்கியம் நான் இல்லை என்னக்கு எதுவும் செய்ய மாட்டீர்கள் என்று அழுதுகொண்டே தூங்க சென்றேன். புது டிரஸ் இருந்தால் தானே பிறந்தநாள் அதுவே இல்லை என்றால் என்ன செய்வது?
அழுது வீங்கிய முகத்துடன் எழுந்து காலைகடன் முடிந்த பின் குளித்துவிட்டு பள்ளி செல்ல ஆயதம் ஆனேன் . அம்மா கலை எழுந்தவுடன் சொன்ன பிறந்தநாள் வாழ்த்தை தேங்க்ஸ் என்று வேண்டாவெறுப்பாக ஏற்றுக்கொண்டேன் . அம்மா சாமி கும்பிட அழைத்தார்கள் . அங்கே சாமி படம் முன்பு புதிய மிடி மற்றும் சாக்லேட் .இருந்தது. அந்த நொடியில் நான் அடைந்த சந்தோஷம் இப்பொழுது அப்பா அம்மா வாங்கித்தரும் டப் அல்லது வீடியோ கேம்ஸ்- ஐ வாங்கிகொள்ளும் குழந்தையிடம் பார்க்க முடியாது உங்கள் குழந்தை உங்களிடம் அப்பா என்னோட நண்பன் இன்னும் லேட்டஸ்ட் வேர்சின் வச்சு இருக்கான் என்று சொல்வார்கள் ஏன் என்றால் பெற்றோர்களே போதும் என்ற எண்ணத்தில் இல்லை அனைத்திற்கும் அதிகமாக ஆசைப்பட்டு அதை நீறைவேற்றி கொள்ள அதிகமகா போராடுகிறார்கள் பின்பு குழந்தை எப்படி திருப்தி அடையும் :-). நீங்கள் தான் உங்கள் குழந்தைக்கு சரியான வழிகாட்டி.
புத்தாடை அணிந்து, வாங்கி வைத்த எச்ளைர்ஸ் சாக்லேட் அனைவருக்கும் வீட்டிற்கு சென்று தருவது தான் வழக்கம் . அதனால் அருகில் இருக்கும் நண்பர்களும் குடும்பம் போல் பழகினோம். இப்பொழுது அனைவரையும் வீட்டிற்கு அழைத்து பார்ட்டி குடுப்பது வழக்கம் ஆகிவிட்டது. அது கொடுக்கவில்லை என்றால் குழந்தை மனசு கஷ்டப்படும். எங்கள் தேவை எங்களுக்கு (எங்கள் தலைமுறைக்கு) உணர்த்தப்பட்டு வளர்தோம் . அதனால் வாழ்க்கையை துணிவோடு எதிர்கொன்றோம். ஏன் எப்போது அப்படி இல்லை. பிள்ளைகள் தோற்றால் பெற்றோர்கள் அழுது இயலாமை வெளியாகின்றது.
தீபாவளி வருகின்றது என்றால் சந்தோஷம் தான் அம்மா ஒருவாரம் முன்பே பலகாரம் செய்ய தொடங்குவார்கள் . அனைத்தும் அவ்வளவு ருசியாக இருக்கும் தினமும் பள்ளியில் இருந்து வரும்பொழுது ஒரு பலகாரம் செய்வார்கள். முறுக்கு, அதிரசம், ஒமபொடி , ஹல்வா, குலப்ஜமுன், முந்தரி கேக், ....... அப்பா ஆபீஸ்-இல் சீட்டு கட்டி இருப்பார்கள் அதனால் வெடிக்கு பஞ்சம் கிடையாது, மிக முக்கியம் ஆனது புத்தாடை. அதை அப்பா தையல் அங்கிள் இடம் இருந்து வாங்கி வருவார்கள். காலை 4 மணிக்கு எழுந்து எண்ணெய் தேய்த்துவிட்டு அப்பா தான் எங்களை குளிக்க செய்வார்கள். அம்மா இட்லி சாம்பார், பஜ்ஜி, சட்னி எல்லாம் செய்வார்கள்.
அவ்வளவு சந்தோஷமாக கொண்டாடினோம் பெரியவர்கள் ஆனவுடன் அனுபவித்து போதும் என்று வெடி அசை நின்று போனது. அனைத்தையும் நாம் அனுபவித்து, திருப்தி அடைந்து, உணர்த்து நிறுதிகொள்வது ஒரு நல்ல அனுபவம் (நல்ல விஷயங்களில்). இரண்டு ஆடை கொடுத்த சந்தோஷம் நீனைத்தால் சென்று ஆடை எடுப்பதில் நிஜமாக இல்லை தான். வருடம் முழுவதும் எதாவது தள்ளுபடி இருக்கத்தான் செய்கிறது.
எதுவும் அளவுக்கு அதிகமாக இருந்தால் அதன் அருமை தெரியாது. சிறிது இருந்தாலும் சந்தோஷமாக இருந்தகாலம் போய்விட்டது . பதினைத்து வருடங்கள் முன்பு நண்பர்களுடன் சந்தோஷமாக சுற்றியகாலம் போய் இப்பொழுது நாம் செய்யும் தொலைபேசியை கூட எடுத்து ஒரு ஹலோ சொல்ல நேரம் இல்லை. வாழ்கையை உன்னர்த்த நாமே இப்படி ஆகிவிட்டோம் அடுத்த தலைமுறை பற்றி சொல்லவே வேண்டாம். உங்களை தொலைத்து உங்களின் தேவையை நோக்கி ஓடாதீர்கள்
பெற்றோர்கள் எங்களை (நான் மற்றும் சகோதரர்களும்) பள்ளிக்கு சென்ற பின் கடைக்கு புத்தாடை எடுக்க செல்வார்கள் . அல்லது பள்ளியில் இருந்து வந்தவுடன் எங்களுக்கு தேவையான் உணவுகளை தந்தபின் வீட்டில் பூட்டிவிட்டு செல்வர்கள். மறக்காமல் சாவியை தந்துவிட்டு செல்வர்கள். தேவைபட்டால் திறந்துகொள்ள . வீட்டில் பெரிய ஜன்னல் உண்டு அதில் கால்களை தொங்கவிட்டுக்கொண்டு கதை பேசுவோம். அவர்கள் என்ன ஆடை எடுத்து வருவார்கள் என்ற ஆவல் மிகவும் அதிகமாக இருக்கும்.
ரெடிமேட் அடிகள் துணி எடுத்து வரமாட்டார்கள் . துணி எடுத்து தைப்பது தான் வழக்கம். அந்த ஆடைகள் தைத்து வரும் வரை நிம்மதி இருக்காது. பலநேரம் என்னது ஆடை தைத்து வருவது மிகவும் தாமதமாகும். அம்மாவிடம் அழுது ஆர்பாட்டம் பண்ணுவேன் ஏன் அம்மா என்னக்கு மட்டும் இப்படி என்று.
மிகவும் மறக்க முடியாதது ஒருமுறை பிறந்தநாள் முன்னிட்டு மிடி தைக்க குடுத்தது இரவுவரை வரவில்லை. அம்மா விடம் எல்லா விதத்திலும் சண்டை போட்டுவிட்டு உன்னக்கு உன்னோட பையன் தான் முக்கியம் நான் இல்லை என்னக்கு எதுவும் செய்ய மாட்டீர்கள் என்று அழுதுகொண்டே தூங்க சென்றேன். புது டிரஸ் இருந்தால் தானே பிறந்தநாள் அதுவே இல்லை என்றால் என்ன செய்வது?
அழுது வீங்கிய முகத்துடன் எழுந்து காலைகடன் முடிந்த பின் குளித்துவிட்டு பள்ளி செல்ல ஆயதம் ஆனேன் . அம்மா கலை எழுந்தவுடன் சொன்ன பிறந்தநாள் வாழ்த்தை தேங்க்ஸ் என்று வேண்டாவெறுப்பாக ஏற்றுக்கொண்டேன் . அம்மா சாமி கும்பிட அழைத்தார்கள் . அங்கே சாமி படம் முன்பு புதிய மிடி மற்றும் சாக்லேட் .இருந்தது. அந்த நொடியில் நான் அடைந்த சந்தோஷம் இப்பொழுது அப்பா அம்மா வாங்கித்தரும் டப் அல்லது வீடியோ கேம்ஸ்- ஐ வாங்கிகொள்ளும் குழந்தையிடம் பார்க்க முடியாது உங்கள் குழந்தை உங்களிடம் அப்பா என்னோட நண்பன் இன்னும் லேட்டஸ்ட் வேர்சின் வச்சு இருக்கான் என்று சொல்வார்கள் ஏன் என்றால் பெற்றோர்களே போதும் என்ற எண்ணத்தில் இல்லை அனைத்திற்கும் அதிகமாக ஆசைப்பட்டு அதை நீறைவேற்றி கொள்ள அதிகமகா போராடுகிறார்கள் பின்பு குழந்தை எப்படி திருப்தி அடையும் :-). நீங்கள் தான் உங்கள் குழந்தைக்கு சரியான வழிகாட்டி.
புத்தாடை அணிந்து, வாங்கி வைத்த எச்ளைர்ஸ் சாக்லேட் அனைவருக்கும் வீட்டிற்கு சென்று தருவது தான் வழக்கம் . அதனால் அருகில் இருக்கும் நண்பர்களும் குடும்பம் போல் பழகினோம். இப்பொழுது அனைவரையும் வீட்டிற்கு அழைத்து பார்ட்டி குடுப்பது வழக்கம் ஆகிவிட்டது. அது கொடுக்கவில்லை என்றால் குழந்தை மனசு கஷ்டப்படும். எங்கள் தேவை எங்களுக்கு (எங்கள் தலைமுறைக்கு) உணர்த்தப்பட்டு வளர்தோம் . அதனால் வாழ்க்கையை துணிவோடு எதிர்கொன்றோம். ஏன் எப்போது அப்படி இல்லை. பிள்ளைகள் தோற்றால் பெற்றோர்கள் அழுது இயலாமை வெளியாகின்றது.
தீபாவளி வருகின்றது என்றால் சந்தோஷம் தான் அம்மா ஒருவாரம் முன்பே பலகாரம் செய்ய தொடங்குவார்கள் . அனைத்தும் அவ்வளவு ருசியாக இருக்கும் தினமும் பள்ளியில் இருந்து வரும்பொழுது ஒரு பலகாரம் செய்வார்கள். முறுக்கு, அதிரசம், ஒமபொடி , ஹல்வா, குலப்ஜமுன், முந்தரி கேக், ....... அப்பா ஆபீஸ்-இல் சீட்டு கட்டி இருப்பார்கள் அதனால் வெடிக்கு பஞ்சம் கிடையாது, மிக முக்கியம் ஆனது புத்தாடை. அதை அப்பா தையல் அங்கிள் இடம் இருந்து வாங்கி வருவார்கள். காலை 4 மணிக்கு எழுந்து எண்ணெய் தேய்த்துவிட்டு அப்பா தான் எங்களை குளிக்க செய்வார்கள். அம்மா இட்லி சாம்பார், பஜ்ஜி, சட்னி எல்லாம் செய்வார்கள்.
அவ்வளவு சந்தோஷமாக கொண்டாடினோம் பெரியவர்கள் ஆனவுடன் அனுபவித்து போதும் என்று வெடி அசை நின்று போனது. அனைத்தையும் நாம் அனுபவித்து, திருப்தி அடைந்து, உணர்த்து நிறுதிகொள்வது ஒரு நல்ல அனுபவம் (நல்ல விஷயங்களில்). இரண்டு ஆடை கொடுத்த சந்தோஷம் நீனைத்தால் சென்று ஆடை எடுப்பதில் நிஜமாக இல்லை தான். வருடம் முழுவதும் எதாவது தள்ளுபடி இருக்கத்தான் செய்கிறது.
எதுவும் அளவுக்கு அதிகமாக இருந்தால் அதன் அருமை தெரியாது. சிறிது இருந்தாலும் சந்தோஷமாக இருந்தகாலம் போய்விட்டது . பதினைத்து வருடங்கள் முன்பு நண்பர்களுடன் சந்தோஷமாக சுற்றியகாலம் போய் இப்பொழுது நாம் செய்யும் தொலைபேசியை கூட எடுத்து ஒரு ஹலோ சொல்ல நேரம் இல்லை. வாழ்கையை உன்னர்த்த நாமே இப்படி ஆகிவிட்டோம் அடுத்த தலைமுறை பற்றி சொல்லவே வேண்டாம். உங்களை தொலைத்து உங்களின் தேவையை நோக்கி ஓடாதீர்கள்
